- Ημερολόγιο και αναφορά του Γεώργιου Κοζώνη
Ο σωματοφύλακας του Καποδίστρια, που ήταν παρών στη σκηνή, καταγράφει ότι η δολοφονία συνέβη νωρίς το πρωί, “λίγο πριν την αρχή της λειτουργίας στον Άγιο Σπυρίδωνα”, δηλαδή πριν τις 6:00 π.μ.. - Εκτενής αναφορά του Σπυρίδωνα Τρικούπη
Στο έργο Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (τόμος Ζ΄), ο Τρικούπης τοποθετεί τη δολοφονία “καθ’ ώραν πρωινήν, την 6ην περίπου”, βασισμένος σε ντόπιες αναφορές και συνεντεύξεις. - Διονύσιος Κόκκινος – Η Ελληνική Επανάσταση
Αναφέρει ρητά πως ο Καποδίστριας ξεκινούσε καθημερινά τη μέρα του πολύ νωρίς και την Κυριακή εκείνη, λίγο πριν τις 6, κατευθύνθηκε στον Άγιο Σπυρίδωνα, όπου έγινε η δολοφονία.
Εκείνη την ώρα πήγαινε όπως συνήθιζε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Οι δολοφόνοι του, Γεώργιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, τον περίμεναν στην είσοδο και του επιτέθηκαν αμέσως μόλις πλησίασε.Γνωρίζουμε την συνήθεια του αειμνήστου κυβερνήτη να μεταβαίνει πριν την έναρξη του όρθρου στον ναό και να αναγιγνώσκει τον εξάψαλμο. Γνωρίζουμε επίσης πως την προηγούμενη Κυριακή αναγκάσθηκε να απουσιάσει απο την θεία λειτουργία υπο τον φόβο απόπειρας κατά της ζωής του, όμως αρνήθηκε σθεναρά να μην παει για δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή στην εκκλησία, έστω και αν αυτό θα σημαίνει μεγάλο κίνδυνο για τον ίδιο. Δεν είμαι σε θέση να διασταυρώσω την αλήθεια της τελευταίας αυτής φήμης. Ένα συνοπτικό χρονολόγιο των γεγονότων εκείνου του πρωινού θα ήταν το εξής:
- Περίπου 5:00 π.μ.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ξυπνά. Σύμφωνα με τις συνήθειές του, σηκωνόταν πολύ νωρίς και ξεκινούσε την ημέρα του με προσευχή και προσωπική ετοιμασία. - Περίπου 5:45 π.μ.
Ετοιμάζεται να πάει στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. - 5:50 – 5:55 π.μ.
Βγαίνει από το κυβερνείο, συνοδευόμενος μόνο από τον πιστό σωματοφύλακά του Γεώργιο Κοζώνη, παρόλο που του είχαν συστήσει να λαμβάνει αυστηρότερα μέτρα προστασίας. Ο ίδιος αρνούνταν να κινείται με μεγάλη φρουρά. - Περίπου 6:00 π.μ.
Φτάνει στην είσοδο του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί τον περιμένουν Γεώργιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης.
– Ο Γεώργιος τον πυροβολεί στο κεφάλι με πιστόλι.
– Ο Κωνσταντίνος τον μαχαιρώνει στην καρδιά.
Ο Καποδίστριας πέφτει νεκρός στα σκαλιά της εκκλησίας. Ο Κοζώνης τραυματίζει σοβαρά τον Κωνσταντίνο, ο οποίος λιντσάρεται από το πλήθος. Ο Γεώργιος καταφέρνει να διαφύγει προσωρινά. - Όσον αφορά τα περί λασπολογίας εναντίον ιστορικών προσωπικοτήτων με βαρύνοντα ρόλο στη ιστορία του ελληνικού έθνους, αν έχω καταλάβει σωστά, εννοείται περιπτώσεις καθύβρισης, συκοφάντησης και μείωσης της αξίας τους απο ανθρώπους του εγχώριου συστήματος. Πράγματι, η στρατηγική που ακολουθούν είναι λίγο έως πολύ συγκεκριμένη και έχει ως αφετηρία:
- 1) την υιοθέτηση μονομερών και εμπαθών πηγών (πχ ο ιστορικός Προκόπιος που είχε προσωπική αντιπάθεια για την Θεοδώρα και τον Ιουστινιανό και τους παρουσίαζε με πολύ κακοπροαίρετο τρόπο).
- 2) την υπερδιόγκωση ενός ανθρωπίνου ελαττώματος σε βάρος της ευρύτερης προσωπικότητας του ανθρώπου που θέλουν να κατηγορήσουν (πχ την αθυροστομία του Καραΐσκάκη για να υποστηρίξουν εξ αυτής το αφήγημα πως αυτός και όλοι η αγωνιστές ήταν ημιβάρβαροι πλιατσικολόγοι και δεν έχουν αξίας σαν προσωπικότητες)
- 3) την καταφυγή σε παραφιλολογίες και “κουτσομπολίστικη” , ενίοτε αισχρή ερμηνεία ιστορικών συμβάντων με σκοπό την αποδόμηση τους (πχ την άποψη πως, δήθεν, ο Περικλής επετέθη στους Σπαρτιάτες για να προστατέψει ένα κέντρο μαστροπείας που διατηρούσε αυτός και η σύντροφός του, την οποία άκουσα πριν κάποιο καιρό)
- 4) τον ενστερνισμό του ανιστόρητου, ιδεοληπτικού και ανυπόστατου ευφυολογήματος πως ο χριστιανισμός κατέστρεψε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την συνακόλουθη δαιμονοποίηση προσώπων που σχετίζονται με εκείνη την περίοδο, όπως ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος, που παρουσιάζεται με τρόπο χειρότερο απο εγκληματίες του Ποινικού Δικαίου, ξεχνώντας το αυτονόητο, πως δηλαδή δεν γίνεται να κρίνεις έναν άνθρωπο του 300 μΧ με τα πολιτισμικά και ηθικά δεδομένα του 2000 μΧ.!)
- Σας έδωσα λοιπόν κάποια παραδείγματα, αλλά κυρίως τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται με απώτερο στόχο την αποδόμηση της ιστορίας και την αντικατάσταση της με ένα μηδενισμό που κατά βάθος διακατέχεται απο έντονο μίσος για την ελληνική ταυτότητα, που τη θεωρούν υποδεέστερη και επαρχιώτικη σε σχέση με τις Δυτικές χώρες. Αυτά τα υπαγορεύει μια γενιά ιστορικών, δημοσιογράφων και απλών τυχάρπαστων και άσχετων που επιβλήθηκε κυρίως μετά τη μεταπολίτευση.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΚΟΥΓΙΑΓΚΑΣ
21.4.2025
Φοιτητὴς Ἀρχιτεκτονικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.